سی و نُه

 امشب کسی دلش گرفته بود و غمگین ترین بود مثل حالِ یک وقتهای همه ی آدمها، همان حال هایی که حرف زدن درستش نمی کند واژه ها از ذهنم نمی آمدند که بشوند مرهم درد که آهنگ آرامش بنوازم برایش فقط هی از ته دل دعا کردم که خوب شود که نور را پیدا کند که امیدش را زنده نگه دارد و به درک عمیق «این نیز بگذرد» برسد ... حالا زل زده ام به کهکشان کوچکی که بالای سرم توی سقف چسبانده ام همان روشنیِ کوچک اتاق من که گا,جستجوی ...ادامه مطلب