چهل و هشت

وقتی یکهو آدم میزنه به سیم آخر کاری میکنه کارستون، مثلا با خودش میگه اینستا داشته باشم که چی ؟! که یه مشت دوست نما و فامیل نما دنبالم کنن و لایک و کامنت بذارن اما تو دنیای واقعی حتی دلت لک بزنه برای شنیدن صداشون یا دلت بخواد وقتی از نزدیک میبینیشون همونجور شبیه کامنتشون تحویلت بگیرن اما نمیگیرن ، یا فقط و فقط جهت چک کردن و فضولی تو زندگیت سرک بکشن به پیجت ببینن کی اومدی کیا رو فالوو میکنی کجا رفتی و کی رفتی و بی خبر رفتی که مثلا فلان عکسو گذاشتی پروفایلت و من خبر ندارم ! فکر می کردم این تکنولوژی گند بزنه به روابط اما نه در این حد عمیق ، که البته ریشه توی خرده شیشه داشتن های واقعیمون داره وگرنه ذات تکنولوژی که بد نیست ، حالا امشب با دی اکتیو کردن نفس راحتی میکشم که نه عده ای از سر فضولی هرروز هرروز چکم میکنن و نه مجبورم از سر ناچاری پست های چرتِ فک و فامیل رو لایک کنم یا عاصی بشم از دست ریکوست هایی که مدام تکرار میشن و بدجور اصرار به پذیرفتن دارن دنبال کردن پیج های مورد علاقه و استفاده از اینستاگرام راه های دیگه ای هم داره ؛) چند شب پیش هم آخرین بازدیدهای واتساپم رو از دید بقیه پنهون کردم تا کسی نیاد و بگه فلان ساعت از شب چرا آنلاین بودی یا هر مدل فضولیِ ممکنی ، همونجور که چندین ماهه با تلگرامم همین کارو کردم ، اصرار زیادی به آسه اومدن و آسه رفتن دارم رسم من اینه که بی اما و اگر میذارم و میرم بی توضیح و بی دردسر ، هیچکدوم از این جذابیت های مجازی رو به آرامش روح و روانم ترجیح نمیدم ...

نظر شما چیه؟