پنجاه و پنج

همه عمر به دلتنگی میگذره انگار ، یه روز دلتنگِ در و دیوار و آجرم که اسمشو میذارن خونه یا اتاق ، یه روز دلتنگِ آدمها ... و چه سخته هر دوش ..بعد چهار روز دورهمی و تو سروکله ی همدیگه زدن امشب داشتم بهشون میگفتم و همشون چشم به دهنم دوخته بودن ،گفتم که بچه ها نه دل رفتن دارم و نه دلِ موندن گفتن خب بمون پیشمون دیگه تا جمعه همه باهم بریم اما من گفتم نههه دلتنگِ خونه و مامانمم امشب باید برم اما دلمم تنگ شما میشه دخترا ...بدون من قول بدین بلند نخندین قول بدین تا صبح پچ پچ نکنین و حالا براشون نوشتم دلم چقدر تنگتونِ دیوووونه های دوس داشتنی و سند کردم ...

پی نوشت :

+ اولین بارون پاییزی به وقت چهارشنبه شب دوازده آبان بارید ...

+ بوی نم و خاک و بارون توی بادِ پنکه پیچیده و تناقض آب و هوایی ایجاد کرده :))

+ یکی از دخترا امشب هوار میزد و میگفت بیاین زیراولین بارون و آرزو کنید که برآورده میشه :))))