شصت و یک : برای دلِ گرفته ی بلاگرها ...

شاید اگه اون الهام سابق بودم الان بهترین وقت واسه تعطیلی وبلاگم بود ، دقیقا همین الان که دلم بس تنگِ بس گرفته س و بس خسته ست ... نه واسه اینکه کلاس داره یا الان مد شده یا الان که معروف ترین و محبوب تریناش رفتن و یه بلاگ رو غصه دار کردن ، نه ، فقط به همون دلایلی که گفتم ... همیشه اینجور مواقع تعطیل میکردم و خیلی ضایع حرصمو درمی آوردم سر این چاردیواری بی در و پیکر ، اما بعدترها فهمیدم تعطیل کردن مثل این میمونه که قهر کنی و بری از یه جایی یا مثلا سد کنی راه ارتباط با کسایی که شدن رفیقت ... روزی که وبلاگنویس شدیم ینی وصل شدیم به یه جایی که راه گریزی ازش نداریم ، درست مثل همین زندگی که نمیشه تعطیلش کرد حالا که قدرت حذف یا برداشتن پست ها و تعطیلی در دست ماست کاش هی بازی نکنیم با احساس خودمون و بقیه ...

پی نوشت : 

دلم گرفته 

دنیا دو روزه 

آدم باید به پای خیلیا بسوزه ...

قشنگ میخونه ، بشنویم