شصت و دو

حالا دلتنگیم که باشیم ، به بن بست و گیر و گرفتاری رسیدیم که رسیده باشیم اینا هیچکدوم ربطی به نشانه های قشنگ زندگی نداره ، این نشانه میتونه داشتن یه حس خوب از بافتنِ موها تو یه عصر دل انگیز پاییزی باشه..تا دراز کش وسط اتاق تصمیم به خوندن این کتاب بگیرم که همون اولش کلی صدای خنده مو ببره بیرون که بقیه فکر کنن خل شدم :))

و قشنگ تر بشه با پیدا شدن سروکله ی یه رفیقِ جآن از همونا که مرزِ صمیمیتت باهاش از یه جاهایی رد شده و شده سنگ صبورت ... میاد و این حق رو داره که بپرسه من هستم و بگو از اون چیزی که حالتو گرفته و بگه و بگه و وقت بذاره تا بفهمه دقیقا چمه و حلش کنه :)) به خدا که این نشانه ها خودِ حالِ خوشن و همه ی حس های بد و دلتنگی و همه ی تاریکی ها توش گم میشن 

:)

+ اون قلب های ناشیانه ها هم جاست فور اون :)))